Zaprawdę powiadam wam, duchota globalna i aury globalney zmiany zaburzać cyrkulacyę raczą, wahania temperatury powodowawszy i zjawisk wszelakich natężenie wzmożywszy.

Wieszczyć przeto trudno, co jawić się winno i w czasie jakowem, albowiem zaburzać się począł cykl ów odwieczny, co niezmiennem się jawił. I takoż dziwić nam się nie trzeba, kiedy miesiąca dziesiątego roku pańskiego migracyi niespodzianie czas nastał, kiedy boćki już dawno na nubijskiej ziemi, a migracyi pakt wedle króla porzucon.

Madziarska tedy kraina na roki dwa na pokuszenie wiedzie, coby ich zbawić ode złego, albowiem tamże i klimat łagodniejszy, i na fujarce zagrać można, a i kamratów ci dostatek, co takoż do żywota warunków łatwiejszych szukali i znaleźli. Zaprawdę oaza to dla sprawiedliwych, albowiem żurku tamże nie uświadczy, a zioberko jeno ze miękiszonem. Wiedzieć nam nie dano, czyż i gaśnic tam dostatek i czyż jednookich miłują, jeno pewno bardziej, niźli na zachodnich włościach. Zaiste, naturalne to dla niego środowisko, coby i na żer się udać i gniazdo założyć. Oby jeno mnożyć się tamże nie chciawszy, choć ze wtórej strony, nie sarmacki to tedy problem. 

Migracya i we Sejmie Wielkim, albowiem tamże rotacya. Zali zatraci tedy koloryt Sejm Wielki beze MarSzymko? Jakiż tedy żywot wieść ci on na emigracyi będzie? Wieść gminna niesie, iże na uchodźstwie uchodźcze kwestye mu miłe, przeto uchodzi. Zali uchodzi decyzyę ową krytyce poddać, czas okaże. Cóż pokaże tedy Włodko Krzaczasty, prócz łysiny swej szacownej? Cóż wnieść raczy we obrady izby owej sarmackiej? Zaprawdę misya to straceńcza, coby szlachtę okiełznać, przeto daleki przede nim wojaż.

Z dalekich wojaży sprowadzić raczył gladiatorów naszych hetman Janko Miastowy, jakoby z ziemi egipskiej domu niewoli wywiódłszy, gdzież ich hetman Miernik onegdaj wyprowadził. I wzniósł ci on buławę hetmańską i rozstąpiło się pomarańczowe niderlandzkie morze i dał sygnał Robko,  Kubusia Piaskowego przodem puściwszy, coby tenże, race ogniste minąwszy, wroga okrutnie skarcił. Zaprawdę długa ci jeszcze droga do ziemi obiecanej, jeno kierunek obrany zacnym zdawać się raczy. Natenczas ku bezkresnej pustyni baraży udać się raczą strudzeni wędrowcy. Wiedzieć nam nie dano, li pustynię przemierzą, li polegną tamże. Zali nakarmią nas manną z nieba, jako drzewiej hetmana Rozwałki wybrańcy? Li u progu ziemi obiecanej staną jako Mojżesz nie dotarłszy? Cobym jeno roków czterdzieści czekać nie musieli, jeno jako Robko trzydzieści i siedem. Coby go jeno lumbago jakoweś nie naszło i nie osiwiał zanadto.

W razie takowem, gdybyż nie dotarł Mojżesz Janko, we Jozue Brzęczyszczykiewiczu nadzieja, co niespodzianie pośród Rzymian i Wikingów lęk i grozę wzbudza. Pamiętać raczym wszak wuja Jurko, jako hetmanem polnym koronnym drzewiej bywał. Krótka jest pamięć człecza, wszakże sprowadził ci on tedy lud wybrany ku Kanaanu bramom, a my, lud niewdzięczny, psioczylim i bram owych przekroczyć mu nie dalim. Zali powróci ci on ze emigracyi we chwale, sądzić żywych i umarłych?

Drzewiej na emigracyi legyony powstawać raczyły i na uchodźstwie rządy. Onegdaj pieśni wzniosłe ku najjaśniejszej Rzeczypospolitej czci i wiersze zacne. Cóż tedy natenczas migracye owe najjaśniejszej Rzeczypospolitej przynieść raczą? Jakież kulturowe ubogacenie i jakichż myśli inżynierów? Migracyi odpór dać nie sposób, albowiem ruch fundamentem wszechrzeczy się jawi. 

Migrować musim. Zawżdy gdzieś dojdziem.

We razie inszym stabilnie będzie, a jako stabilnie, tako kusiowo.