W piątkowy późny wieczór (4 czerwca) Polki rozpoczynały zacięty bój z Niemkami na mistrzostwach Europy w piłce nożnej, po raz pierwszy w historii na imprezie tej rangi. Dzień wcześniej o tej samej porze Szymon Hołownia podążał pośpiesznie ulicami Warszawy marszałkowską limuzyną na spotkanie z Adamem Bielanem.

Zaprawdę powiadam wam, najjaśniejsza Rzeczpospolita dla najjaśniejszych sarmatów jeno, zakrzyknął Robko Bździszewicz krużganek oświaty we prawicy dzierżąc na podatnym gruncie. I obaczyli światłość ową waćpan dorodny jeden z drugiem i wyszli, siłki opustoszywszy, ustawki zawiesiwszy, zasiłek wziąwszy i z pieśnią miłosierną na ustach ku miedzy się udawszy, w pogardzie mając tnące szpony duchoty, sarmackich przodków wobec inszych spolegliwość, Janko Lenina imaginacye i Czereśniewskiego, pilnować coby im Kargul Germanin pola nie zaorał na dwa palce i Zenko śniadego inżyniera nie podrzucił, co im Pawlaczkę podprowadzi.

Jedną wielką bitwę prezydencką mamy już za sobą. I teraz politycy uświadamiają nam, że następna wielka bitwa jest tuż przed nami, wcale nie za dwa lata, gdy według kalendarza mają się odbyć wybory parlamentarne. Obie strony ustawiają się już w blokach startowych.

W ostatnich dniach coraz częściej docierają do nas informacje o pożarach i ludzkich tragedii, między innymi z Mławy, gdzie po pożarze budynku przy ulicy Słowackiego, jaki wybuchł tam 24 czerwca, prawie 70 osób pozostało bez dachu nad głową. Choć przyczyny tych zdarzeń są różne, to jednak ich wydźwięk społeczny bywa podobny, a wieści o losie pogorzelców ściskają niejedno serce.

Pory roku mamy latoś* nieoczywiste. Po zupełnie niezimowej zimie, całkiem niewiosennej wiośnie, nadeszło chimeryczne lato. Takie przedłużenie poprzednich pór: zimno, wietrznie, burzowo. Dni jeszcze jak cię mogę, bo słońce wysoko i nie spieszy się z zachodem, ale noce nie do zniesienia. W szczególnej rozpaczy są działkowcy i rolnicy, aura zupełnie nie pomagała im w pracy, a nocne przymrozki szalały aż do początku czerwca. Nie wróży to obfitych plonów.

Sławosz nam odleciał. Zaprawdę powiadam wam, wiekopomna to chwila, kiedy rodak nasz, sarmata, we smoczej kapsule we wojaż daleki i niebezpieczeństw straszliwych pełen, ku sklepienia niebieskiego otchłani bezkresnej się udaje, ku chwale wiecznej najjaśniejszej Rzeczypospolitej.