W minioną niedzielę poseł PiS, były premier Mateusz Morawiecki zawitał do Ciechanowa. W auli PANS (Państwowej Akademii Nauk Stosowanych, d. PWSZ) spotkał się z wyborcami i sympatykami swojej partii, na czele których, można było zobaczyć posłankę z Ciechanowa Annę Cicholską i senatora z Przasnysza Krzysztofa Bieńkowskiego, starostów – ciechanowskiego i mławskiego.

„Kiedyś to były zimy” albo „kiedyś to były karnawały”, słyszę takie westchnięcia nie tylko osób starszych ode mnie, ale i rówieśników. Wiem, że to nie tyle tęsknota za siarczystym mrozem, śniegiem i wysokimi zaspami, co tęsknota za atrakcjami typu zjeżdżanie z górek czy kulig, ale nie ten z traktorem ciągnącym sanki, lecz ten z zaprzężonymi w konie saniami, do których też można było przyczepić sanki.

Ależ to była historia! Jej echo jeszcze do dziś słychać w powiewie historii na krakowskich plantach, a wiele jej epizodów utrwalone zostało w pracach najwytrawniejszych historyków epoki nowożytnej i badaczy dziejów prawa w dawnej Polsce, a nawet twórców kultury, między innymi przez Jana Matejkę, autora namalowanego w 1893 r. obrazu „Wyjście żaków z Krakowa w roku 1549”, który do dziś można podziwiać na ekspozycji w Muzeum Narodowym w Krakowie, czy o 20 lat starszej powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego „Żacy krakowscy w roku 1549. Prosta kronika” (Lwów 1873).

Kilka lat temu miałem pomysł, aby zorganizować salon poezji w Teatrze Polskim w Warszawie. Taka prowincya w stolicy, tylko nie w charakterze widzów jadących autobusem na przedstawienie, ale przeciwnie – przedstawienie przeniesione do stolicy.

Niewiele czasu pozostało do wyborów samorządowych, coś ponad 2 miesiące. Widać już pewne poruszenie w środowiskach samorządowych, wśród osób pełniących funkcje wójtów, burmistrzów, starostów.

„Nic ci się nie należy” czy coś w stylu, że „nikt nie jest ci nic winien” czy „na nic nie zasługujesz”, taki sekret zdradził kowboj osieroconemu chłopcu. Jako nastolatek on sam, również zagubiony sierota, usłyszał podobne zdanie i, obserwując jego życie, można powiedzieć, że uczynił je swoim mottem. Kowboj i chłopiec to postacie fikcyjne z amerykańskiego serialu „Yellowstone”. Pierwszy z nich należy do osób małomównych, ale ma ciekawe spostrzeżenia i celne uwagi, a czasem i życiowe rady jak ta powyżej. Czy nie brzmi ona mocno, dla niektórych z nas może przygnębiająco? Czy już jej gdzieś nie słyszeliśmy?