W miniony weekend na 10 niemieckich stadionach, nie budowanych specjalnie na mistrzostwa Europy, bo nasi sąsiedzi odpowiednie obiekty sportowe na takie imprezy mają już od dawna, rozpoczęła się największa impreza piłkarska tej części świata – EURO 24. 

Tak niewiele czasem trzeba, by wywołać uśmiech, nie na twarzach innych ludzi, lecz własny.

Jak prowincya wybiera swoich przedstawicieli? To pytanie nurtuje nie tylko mnie, przy czym chodzi o wybór do ciała ponadpaństwowego. A nie ma zbyt wielu wzorów, aby się na nich oprzeć.

Ostatnim felietonem o truskawkach starałem się nieco pobudzić apetyty czytelników, a jeden z kolegów w nawiązaniu do opisywanej wizyty towarzysza Edwarda Gierka w płońskim „Hortexie” w 1973 r., uświadomił mi, że to właśnie podczas niej padły powtarzane przez płońszczan pamiętne słowa pierwszego sekretarza: „Truskawka, towarzysze, to jest truskawka”.

Dziś w tym miejscu trochę prywaty. Będzie o najmniejszej komórce społecznej, do której mam przyjemność należeć, o rodzinie Marutów. 

Usłyszałam o tym dniu kilka (a może kilkanaście?) lat temu od licealnej koleżanki i uczestniczyłam w spotkaniu z tej okazji (dziękuję, Aniu, za zaproszenie), podczas którego rozmowy przeplatały się ze śpiewem i tańcem.