List składał się z trzech słów, ale sprawił mi radość jakbym przeczytała dobrą książkę. Gdyby ktoś mnie obserwował, zobaczyłby na mojej twarzy szeroki uśmiech. Osobie postronnej słowo: „Odchodzę” mogło się różnie kojarzyć. Osoba wtajemniczona wiedziała, iż niesie ono pozytywną informację.

Ubiegłotygodniowy felieton redaktora Ryszarda Maruta o chłopach i chłopkach, a właściwie to o najnowszej ekranizacji powieści Władysława Reymonta „Chłopi” oraz o książce Joanny Kuciel-Frydryszak „Chłopki” zachęcił mnie do przypomnienia wydarzeń, którymi żyła w latach trzydziestych cała Polska, a które miały również swoją północno-mazowiecko odsłonę, czyli o strajkach chłopskich i najbardziej zapamiętanym „wielkim strajku chłopskim” z 1937 r.

Minęły już dwa tygodnie od dnia wyborów, a w centrali PiS na Nowogrodzkiej ciągle szukają winnych… wygranej tej partii. Prezes Jarosław Kaczyński i premier Mateusz Morawiecki przy każdej okazji głoszą, jak wielka to była wiktoria po raz trzeci z rzędu wygrać wybory i zdobyć więcej mandatów w Sejmie niż inne partie. 

Na progu tej pięknej jesieni, prawie jednocześnie zaznajomiłem się z dwiema opowieściami: filmową adaptację znanej powieści Reymonta „Chłopi” oraz książkę „Chłopki”(opowieść o naszych prababkach) autorstwa Joanny Kuciel-Frydryszak.

Plany snuły się różne niczym babie lato gdzieniegdzie pozostałe. Chciałoby się jechać w miejsca już widziane, a jest tak dużo miejsc, w których się nie było.

Choć powstały one na terenie Anglii już w latach osiemdziesiątych XVIII wieku, to jednak na terenie Mazowsza pojawiły się dopiero po powstaniu Królestwa Polskiego (1815). Ani w okresie działalności Komisji Edukacji Narodowej, ani w okresie Księstwa Warszawskiego nie starczyło sił i czasu, aby doprowadzić do ich powstania.