Łąki, pola, kwitnący rzepak, w oddali las, gdzieniegdzie wąska nitka rzeczki – przed moimi oczami przemykał dobrze znany krajobraz. Miejscami trochę niżej, miejscami wyżej, ale to i tak nic w porównaniu do terenu, na którym wychowali się moi kuzyni. Dla nich pejzaż mazowiecki jest zbyt monotonny.

W ubiegłym tygodniu, dokładnie 15 maja, przypadało wspomnienie liturgiczne św. Izydora Oracza, patrona rolników, do dziś czczonego w niektórych parafiach diecezji płockiej i łomżyńskiej. Ten hiszpański święty, żyjący na przełomie XI i XII wieku, do chwały ołtarzy wyniesiony dopiero na początku XVII wieku, szybko stał się popularny w wielu częściach ówczesnej Rzeczpospolitej, w tym również wśród mazowieckich rolników.

Mieszkając na prowincyi i żyjąc lokalnymi sprawami, często zapomina się, że obok może być trochę inna prowincya, lepsza lub gorsza, ale inna.

I przyszedł maj ze swoim rozkwitem, rozświergotaniem, rozśpiewaniem, świeżością i nowością. Idzie nowe, aż chce się powiedzieć, a właściwie: przyszło nowe. Również w samorządzie.

Któż z nas – czy to z zamiłowania do książek, czy może z lekturowego przymusu – nie czytał poematu Adama Mickiewicza „Konrad Wallenrod”?

Który miesiąc w roku najbardziej lubisz, i dlaczego to jest maj?